เมืองซูเจียง

วันที่กำลังมีพิธีแต่งงาน

         ภายในบ้านหลังใหญ่ของ ‘ตระกูลเว่ย’ ซึ่งเป็นที่รู้กันว่าเป็นตระกูลใหญ่แห่งเมืองซูเจียง ผู้คนในเมืองแห่งนี้และเมืองใกล้เคียงต่างก็รับรู้กันว่าต้นตระกูลเว่ยร่ำรวยมั่งคั่งมาจากกิจการโรงเตี๊ยมและร้านขายพืชผลทางการเกษตรที่รับซื้อมาจากชาวไร่ชาวนา

นอกจากนี้ก็มีร้านขายผ้าไหมกับร้านเครื่องลายครามและร้านขายพืชผลทางการเกษตร ทำรายได้ให้กับตระกูลเว่ยเรื่อยมาตั้งแต่เมื่อครั้งอดีตจนถึงปัจจุบัน

“จากนี้ไปเจ้าคือสะใภ้ของตระกูลเว่ย”

 ‘เว่ยหยาง’ ชายวัยห้าสิบปีรูปร่างสูงใหญ่ใบหน้าคมคร้ามหรือที่ผู้คนมักจะเรียกขานกันติดปากว่า ‘เถ้าแก่เว่ย’ กล่าวกับสะใภ้คนงาม

“ข้าขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะท่านพ่อท่านพี่… ”

         ไฉ่หงที่อยู่ในชุดสีแดงสวยงามดูอ่อนหวานเย้ายวน เสียบปิ่นยู่อี่และประดับใบทับทิมที่ก้อนผมเกล้ามวยสีดำสลวยราวกับแพรไหม กล่าวด้วยน้ำเสียงและท่าทางนอบน้อม

นางค่อยๆ ย่อตัวคุกเข่าลงกับพื้นตรงหน้า ก้มลงคารวะบิดาและสามี

         “โอ๊ววว… ลุกขึ้นเถอะสะใภ้ข้า… จากนี้ต่อไปพวกเราสัญญาว่าจะดูแลเจ้าเป็นอย่างดี… ”

เถ้าแก่เว่ยกล่าวด้วยน้ำเสียงโอบอ้อมอารี รีบก้มลงโอบไหล่ของสะใภ้คนงาม ค่อยๆ พยุงกายให้นางลุกขึ้นยืน

สายตาของเถ้าแก่เว่ยจ้องมองใบหน้างดงามของไฉ่หงด้วยแววตาเอ็นดู ไม่เคยคิดรังเกียจว่านางเป็นลูกสาวของ ‘ลี่จู’ ซึ่งมีอาชีพเป็นนางโลมหอโคมเขียวชื่อดังที่ผู้ชายในเมืองนี้ต่างก็รู้จักกันดี

ในเวลาต่อมา

ตอนค่ำ ภายในห้องนอนของบ่าวสาวที่เพิ่งผ่านพ้นพิธีวิวาห์มาได้ไม่นาน กำลังเป็นช่วงข้าวใหม่ปลามัน ทั้งสองจึงชวนกันร่วมรักเมื่อโอกาสที่รอคอยมาถึง

ทั้งสองอยู่ในสภาพเปลือยเปล่าล่อนจ้อนด้วยกันทั้งคู่ ไฉ่หงนอนหงาย ถ่างขาอ้าซ่าให้เว่ยกังคุกเข่าแทรกลำตัวอยู่ระหว่างง่ามขา ขยับเอวกระเด้าเข้าใส่ร่างของนางอย่างเมามันจนเตียงสั่นคลอน