วันนั้นเป็นวันที่เด็กชายตัวน้อยได้รับการช่วยเหลือจากใครบางคน มีเด็กผู้ชายที่โยนเชือกไปให้เขาในขณะที่ตนกำลังจะจมนํ้า เขาได้ใช้มือเล็ก ๆ ของตัวเองคว้าเอาเชือกนั่นไว้ และเด็กชายคนนั้นก็ดึงเขาขึ้นมาจากนํ้า หัวใจของเขาเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ คำพูดขอบคุณยังไม่ทันเอื้อนเอ่ย คนคนนั้นก็มองให้เขาด้วยสีหน้าตื่นกลัวแล้วพูดว่า

“นายไม่เป็นอะไรใช่มั้ย!”

มันเป็นคำที่เขาอยากได้ยินตลอดในระยะเวลาที่ผ่านมา..

แต่แล้ววันหนึ่ง เด็กคนนั้นก็ได้หายไปจากชีวิตของเขา โดยไม่มีคำบอกลาใด ๆ จึงก่อให้เกิดความรู้สึกโกรธแต่ยังคงมีความเสียใจ 

หลายปีผ่านไป ชื่อและใบหน้าของเด็กคนนั้นค่อย ๆ เลือนราง แต่ใบหน้าที่ยิ้มแย้มยังคงตามหลอกหลอนคาเรฟ ในวันที่เขาเติบโต ชายหนุ่มกลายเป็นคนที่เย็นชาและไม่ศรัทธาอะไรใด ๆ แต่แล้วโชคชะตาก็เล่นตลกกับเขา ชายหนุ่มได้กับพบเด็กคนนั้นอีกครั้ง

ไม่ใช่ในฐานะมิตร ไม่ใช่ในฐานะคนเคยรู้จัก แต่ในฐานะ “ลูกหนี้” 

และที่แย่ไปกว่านั้น คือ อีกฝ่ายจำเขาไม่ได้เลยแม้แต่น้อย